در میانه دهه 1930/1310 فیزیک‌دانان تصور می‌کردند که همه ذرات زیر اتمی را می‌شناسند و پروتون، نوترون و الکترون‌ها یک اتم را تشکیل می‌دهند.

اما این رویا خیلی طول نکشید و در 1936/1315 میون کشف شد، ذره جدیدی که وقتی ایزیدور ایزاک رابی (برنده نوبل فیزیک) وقتی از یافتن آن مطلع شد، کنایه مشهورش را این‌چنین بیان کرد: «این از کجا پیدایش شد؟»

تازگی شواهدی منتشر شده که نشان می‌دهد ممکن است یک بوزون جدید وجود داشته باشد که در هیچ جای مدل استاندارد فیزیک ذرات بنیادی وجودش پیش‌بینی نشده است. اگر وجود این ذره خارج از مدل استاندارد به اثبات برسد، آن‌وقت دوباره باید یک فیزیک‌دان پیدا شود و بگوید: «این از کجا پیدایش شد؟»

بوزون سبک و جدیدی که فعلاE38 نامیده می‌شود، در انتظار بررسی‌های بیشتر و تائید از سوی منابع رسمی و مستقل به سر می‌برد. این بوزون در شتاب‌دهنده ذرات ابررسانای نوکلوترون در موسسه مشترک تحقیقات هسته‌ای در دوبنا کشف شده که نزدیک شهر موسکو است.

بر اساس مقاله‌ای که در پایگاه علمی arxiv منتشر شده، فیزیک‌دانان روس این ذره را در پی برخورد دو پروتون و در محدوده جرمی 38 مگا الکترون‌ولت (هر الکترون‌ولت برابر 1.6 ضرب‌در 10 به توان منفی 19 ژول است)کشف کرده‌اند که فقط از جرم نوترینو و جفت‌ذره الکترون-پوزیترون بیشتر است. آن‌ها هم‌چنین در این مقاله ادعا کرده‌اند که این ذره رفتاری شبیه بوزون دارد.

این درحالی است که تاکنون پیش‌بینی‌های مدل استاندارد تا به حال با کشف‌های زیادی به حقیقت پیوسته و بر اساس این مدل سبک‌ترین بوزون، پایون با جرمی در حد 135 مگا الکترون‌ولت است.

هرچند هنوز تا تائید این ذره راه درازی مانده، اما طی شصت سال گذشته، این محدوده از انرژی برای جستجوی ذره جدیدی بارها و بارها جستجو شده و جالب این‌که در چندین مورد، نشانه‌هایی از ذره‌ای سبک‌وزن نیز یافت شد. این ذره پایدار نیست و نیمه‌عمر کوتاهی دارد که پس از واپاشی به تولید دو کوارک منجر می‌شود.

اگر این ذره فاقد بار الکتریکی و پایدار بود، می‌توانست کاندیدای اول ماده تاریک باشد، اما افسوس که این‌طور نیست.....

دانشمندان سازمان ناسا می گویند تصاویری که مریخ‌نورد ِ«کنجکاوی» از سطح  این سیاره به زمین فرستاده، نشان می‌دهند که در زمانی بسیار دور٬ جریان آب بر روی سطح این سیاره وجود داشته است.

به گزارش سرویس بین الملل انتخاب به نقل از خبرگزاری رویترز، دانشمندان ناسا اعلام کرده اند که این تصاویر، سنگ ریزه های درشتی را با لبه های صیقل شده و گرد نشان میدهد که به صخره ها چسبیده اند.

دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که این سنگ ها را جریان رودخانه به این قسمت از کره مریخ آورده و به احتمال زیاد، محل فرود مریخ نورد ِ کنجکاوی بر روی این سیاره،  نقطه تلاقی چند رودخانه بوده‌است.

به گفته‌ی دانشمندان ناسا در کاوش‌هایی که قبلا بر روی مریخ انجام شده نشانه‌هایی از وجود آب به دست آمده بود اما تصویرهای جدید در نوع خود تاکنون بی‌نظیر بود‌ه‌اند.
ویلیام دیتریش، پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا که در ارزیابی علمی یافته‌های "کنجکاوی" همکاری دارد احتمال می‌دهد لایه‌های رسوبی که در عکس‌های تازه قابل تشخیص هستند میلیاردها سال عمر داشته باشند. او می‌گوید شکل و اندازه‌ی سنگ‌ریزه‌ها تصویری از شدت جریان آب و مسافتی را که پیموده‌اند در اختیار ما قرار می‌دهد.

دانشمندان با تحلیل عکس‌های جدید برآورد می‌کنند رودخانه‌ای که بسترش دیده می‌شود حدود یک متر عمق و ۹۱ سانتی متر در ثانیه سرعت داشته است.